HAN DUVARLARI - FARUK NAFİZ ÇAMLIBEL -

Yağız atlar kişnedi, meşin kırbaç şakladı, 
Bir Dakika Araba yerinde durakladı. 
Neden sonra sarsıldı altımda demir yaylar, 
Gözlerimin öünden geçti kervansaraylar 

Gidiyorum, gurbeti gölümle duya duya, 
Ulukışla yolundan Orta Anadolu'ya. 
İlk sevgiye benzeyen ilk acı, ilk ayrılık! 
Yüreğimin yaktığı ateşle Hava ılık, 

Gök sarı, Toprak sarı, çıplak Ağaçlar sarı 
Arkada zincirlenen yüksek Toros Dağları, 
Öde uzun bir kışın soldurduğu etekler, 
Sonra döen, döerken inleyen tekerlekler 

Ellerim takılırken rüzgarların saçına 
Asıldı arabamız bir dağın yamacına. 
Her tarafta yükseklik, her tarafta ıssızlık, 
Yalnız arabacının dudağında bir ıslık! 

Bu ıslıkla uzayan, döen kıvrılan yollar, 
Uykuya varmış gibi görünen yılan yollar 
Başını kaldırarak boşluğu dinliyordu. 
Gökler bulutlanıyor, rüzgarlar serinliyordu. 

Serpilmeye başladı bir yağmur ince ince. 
Son yokuş noktasından düzlüğe çevrilince 
Nihayetsiz bir ova ağarttı benzimizi. 
Yollar bir şerit gibi ufka bağladı bizi. 

Gurbet beni muttasıl çekiyordu kendine. 
Yol, hep yol, daima yol Bitmiyor düzlük yine. 
Ne civarda bir köy var, ne bir evin hayali, 
Sonunda ademdir diyor insana yolun hali, 

Arasıra geçiyor bir atlı, iki yayan. 
Bozuk düzen taşların üstünde tıkırdıyan 
Tekerlekler yollara bir şeyler anlatıyor, 
Uzun yollar bu sesten silkinerek yatıyor 

Kendimi kaptırarak tekerleğin sesine 
Uzanmış kalmışım yaylının şiltesine. 
Bir sarsıntı Uyandım uzun süren uykudan; 
Geçiyordu araba yola benzer bir sudan. 

Karşıda hisar gibi Niğde yükseliyordu, 
Sağ taraftan çıngırak sesleri geliyordu: 
Ağır ağır öümden geçti deve kervanı, 
Bir kenarda göründü beldenin viran hanı. 

Alaca bir karanlık sarmadayken her yeri 
Atlarımız çözüldü, girdik handan içeri. 
Bir deva bulmak için bağrındaki yaraya 
Toplanmıştı garipler şimdi kervansaraya. 
Bir noktada birleşmiş vatanın dört bucağı, 
Gurbet çeken göüller kuşatmıştı ocağı. 
Bir pırıltı gördü mü gözler hemen dalıyor, 
Göğüsler çekilerek nefesler daralıyor. 
şişesi is bağlamış bir lambanın ışığı 
Her yüzü çiziyordu bir hüzün kırışığı. 

Gitgide birer ayet gibi derinleştiler 
Yüzlerdeki çizgiler, gözlerdeki cizgiler 
Yatağımın yanında esmer bir duvar vardı, 
üstünde yazılarla hatlar karışmışlardı; 

Fani bir iz bırakmış burda yatmışsa kimler, 
Aygın baygın maniler, açık saçık resimler 
Uykuya varmak için bu hazin günde, erken, 
Kapanmayan gözlerim duvarlarda gezerken 

Birdenbire kıpkızıl birkaç satırla yandı; 
Bu dört mısra değil, sanki dört damla kandı. 
Ben garip çizgilere uğraşırken başbaşa 
Raslamıştım duvarda bir şair arkadaşa; 

On yıl var ayrıyım kınadağı'ndan 
Baba ocağından yar kucağından 
Bir çiçek dermeden sevgi bağından 
Huduttan hududa atılmışım ben" 

Altında da bir tarih: Sekiz mart otuz yedi 
Gözüm imza yerinde başka ad görmedi. 
Artık bahtın açıktır, uzun etme, arkadaş! 
Ne hudut kaldı bugün, ne Askerlik, ne savaş; 

Araya gitti diye içlenme baharına, 
Huduttan götürdüğün şan yetişir yakınlarına! 
Ertesi Gün başladı gün doğmadan yolculuk, 
Soğuk bir mart sabahı Buz tutuyor her soluk. 

Ufku tutuşturmadan fecrin ilk Alevleri 
Arkamızda kalıyor şehrin kenar evleri. 
Bulutların ardında gün yanmadan söüyor, 
Höyükler bir dağ gibi uzaktan görünüyor 

Yanımızdan geçiyor ağır ağır kervanlar, 
Bir derebeyi gibi kurulmuş eski hanlar. 
Biz bu sonsuz yollarda varıyoruz, gitgide, 
iki dağ ortasında boğulan bir geçide. 

Sıkı bir poyraz beni titretirken içimden 
Geçidi atlayınca şaşırdım sevincimden: 
Ardımda kalan yerler anlaşırken baharla, 
Önümüzdeki arazi örtülü şimdi karla. 

Bu geçit sanki yazdan kışı ayırıyordu, 
Burada son fırtına son dalı kırıyordu 
Yaylımız tüketirken yolları aynı hızla, 
Savrulmaya başladı karlar etrafımızda. 

Karlar etrafı beyaz bir karanlığa gömdü; 
Kar değil, gökyüzünden yağan beyaz ölümdü 
Gölümde can verirken köye varmak emeli 
Arabacı haykırdı işte Araplıbeli!

Tanrı yardımcı olsun gayrı yolda kalana 
Biz menzile vararak atları çektik hana. 
Bizden evvel buraya inen üç dört arkadaş 
Kurmuştular tutuşan ocağa karşı bağdaş. 

Çıtırdayan çalılar dört cana can katıyor, 
Kimi haydut, kimi kurt masalı anlatıyor 
Gözlerime çökerken ağır uyku sisleri, 
Çiçekliyor duvarı ocağın akisleri. 

Bu akisle duvarda çizgiler beliriyor, 
Kalbime ateş gibi şu satırlar giriyor; 
Gölümü çekse de yarin hayali 
Aşmaya kudretim yetmez cibali 

Yolcuyum bir kuru yaprak misali 
Rüzgarın önüne katılmışım ben
Sabahleyin gökyüzü parlak, ufuk açıktı, 
Güneşli bir Havada yaylımız yola çıktı 

Bu gurbetten gurbete giden yolun üstünde 
Ben üç mevsim değişmiş görüyordum üç günde. 
Uzun bir yolculuktan sonra incesu'daydık, 
Bir handa, yorgun argın, tatlı bir uykudaydık. 

Gün doğarken bir ölüm Rüyasıyla uyandım, 
Başucumda gördüğüm şu satırlarla yandım! 
Garibim namıma Kerem diyorlar 
Aslı'mı el almış haram diyorlar 

Hastayım derdime Verem diyorlar 
Maraşlı şeyhoğlu Satılmış'ım ben
Bir kitabe kokusu duyuluyor yazında, 
Korkarım, yaya kaldın bu gurbet çıkmazında. 

Ey Maraşlı şeyhoğlu, evliyalar adağı! 
Bahtına lanet olsun aşmadınsa bu dağı! 
Az değildir, varmadan senin gibi yurduna, 
Post verenler yabanın hayduduna kurduna! 

Arabamız tutarken Erciyes'in yolunu: 
Hancı dedim, bildin mi Maraşlı şeyhoğlu'nu?
Gözleri uzun uzun burkuldu kaldı bende, 
Dedi: "Hana sağ indi, ölü çıktı geçende!

Yaşaran gözlerimde her şey artık değişti, 
Bizim garip şeyhoğlu buradan geçmemişti 
Gölümü Maraşlı'nın yaktı kara haberi. 
Aradan yıllar geçti işte o Günden beri 

Ne zaman yolda bir han rastlasam irkilirim, 
Çünkü sizde gizlenen dertleri ben bilirim. 
Ey köyleri hududa bağlayan yaşlı yollar, 
Dömeyen yolculara ağlayan yaslı yollar! 

Ey garip çizgilerle dolu han duvarları, 
Ey hanların gölümü sızlatan duvarları! 
Faruk Nafız Camlıbel