AMEŞ VE KARISI

AMEŞ VE KARISI

İmam-ı Azam Ebu Hanife rh.a.'in arkadaşlarından, o
dönemin hadis ve kıraat âlimlerinden Süleyman A'meş, bir gece evinde eşiyle
tartışmış ve hanımını biraz incitmişti. Buna rağmen tartışmadan hemen sonra
hanımıyla tekrar konuşmak istemiş, ama hanımı kocasına kırgın olduğu için,
adamın sözlerini cevapsız bırakmıştı.
Adam öfkeyle:
-Niçin bana cevap
vermi yorsun? diye hanımını bağırıp, azarladı. Fakat bir cevap
alamadı.
A'meş'in kızı babasına:
-Bu gece olmasa da, yarın sabah konuşur
seninle, dediyse de adamın öfkesi dinmedi:
-Eğer bu gece benimle konuşmazsa,
benden kesin boş olsun, dedi.
Kızcağız da annesini konuşması için ikna etmeye
çalıştı. Ama annesi inat etti, konuşmamakta direndi.Karısının konuşmamakta
kararlı olduğunu gören A'meş'in ise az önce öfkeyle ettiği yeminin ciddiyeti
aklına geldi, söylediğine pişman oldu. Eşiyle boş olmaktan kurtulmak için care
düşünmeye başladı. Gecenin bir yarısında giyinip evden cıktı. Doğru Ebu Hanife
Hazretlerinin evine gitti. Ebu Hanife onu içeri alıp derdini sordu. A'meş
karısıyla olan hadiseyi anlattı, dert yandı:
-Bu kadın bu tavrıyla benden
kurtulup kaçmak istiyor. Beni sıkıntıya sokmasından korkuyorum. Kendisi
çocukların annesidir. Onu boş olmaktan kurtarıp beni rahatlatacak bir care var
mı? diye sordu.
Ebu Hanife:
-Üzme kendini. Allah'ın izniyle bir care
bulunur, dedi.
Ebu Hanife, A'meş'in oturduğu yerdeki mescidin müezzinine
haber gönderip yanına çağırdı. Bu gece sabah ezanını henüz vakti girmeden
okumasını tenbihledi. A'meş de evine dönüp, ezanı beklemeye başladı. Daha sabah
olmadan okunan ezanı duyan A'meş'in hanımı, sabah oldu da boşanması gerçekleşti
zannederek konuştu:
-Oh be! dedi. Senden kurtuldum, kötü huylu
herif!
A'meş ise kıs kıs gülerek cevap verdi:
-Henüz sabah olmadı. Sen de
konuşup yeminimi bozdun. Bize çare gösterenden Allah razı olsun