İLK ÖĞRETMENLİK GÜNLERİM....

İLK ÖĞRETMENLİK GÜNLERİM

Yıl 1983. Kasım ayının son günleri. Sevinç, heyecan,
endişe gibi karmakarışık duygular içindeyim. Haritadan Nevşehir'e bağlı Kozaklı
diye bir yerleşim merkezi arıyoruz, telâşımızdan olacak, bulamadık. Küçük bir
yer olmalı. Olsun. Nasıl bir yer olursa olsun gönüllü gidiyorum. Köy öğretmeni
olabilmek için yıllarımı verdim. Sevinçliyim, heyecanlıyım. Bunun yanında
korkularım da var elbette. Acaba gittiğim yerlere uyum sağlayabilecek miyim?
Kendimi sevdirebilecek miyim?En önemlisi, işimde başarılı olabilecek miyim?
Ağabeyim ve ben vakit geçirmeden hazırlanıyoruz. Yanımızda bana ait, çuval
içinde tek kişilik yorgan, yatak, yastık, birkaç parça giyecek ve bir koli
kitabımla yollara düşüyoruz. Gün kaybetmemek için gece yolculuğu yapıyoruz.
İstanbul-Ankara arasında biraz uyumuşum. Otobüsümüz Ankara'yı geçip,
doğuya,Kırıkkale tarafına yönelince, geçtiğimiz yerleşim merkezlerini görmek
için gözümü dört açıyorum. Ankara'dan uzaklaştıkça korkularım artıyor. Sanki
saatler ağırlaştı, yollar tükenmiyor.

Kırşehir, Mucur... İşte
Nevşehir il sınırı. Ve Topaklı. Eşyamızı, Topaklı'da bir benzinliğin önündeki
küçük kahveye bırakıyoruz. Yan tarafta dar ama asfalt bir yol uzanıyor. Kuzeyi
gösteren bir tabelâda "Kozaklı" yazısını okuyorum. Buradan herhangi bir araçla
Kozaklı'ya gidebilirmişiz. Gideceğiz Allah'ın izniyle. Yerde kar yok ama buz
gibi bir hava ve rüzgâr üşütüyor. Mantoma sarınırken ürperiyor, titriyorum.
Ağabeyim kahveye giriyor, ben dışarıdayım. Bana çay getiren kahveci, içeriye
çağırıyor, nazlanmadan giriyorum. Orta yerde teneke bir soba yanıyor. Sobanın
etrafında tahta sandalyelere oturmuş yedi sekiz adam, bana tuhaf tuhaf
bakıyorlar. Heyecanlıyım, tedirginim; ısınınca ve çayı içince titremelerim biraz
geçti. Bir saati geçti. İki yolcu daha geldi. Onlarla birlikte bir taksi
kiraladık, ver elini Kozaklı. Taksi eğri büğrü yolları hızla alıyor. Uçsuz
bucaksız, ağaçsız topraklar. Yakınlarından geçtiğimiz köylerin evleri toprak ya
da taştan, çoğu badanasız ve çatısız. Yarım saat kadar yol aldık.
Şoförümüz:"Geldik!" dedi. Birkaç ev var ortada. Nüfus 6800. "Allah Allah bu
nüfus nerede?" diye düşünürken, birdenbire önümüzde, aşağıda, küçük, şirin
görünümlü Kozaklı uzandı. Arabamız tepeden aşağı doğru süzüldü.

Otobüs durağında indik. Eşyamızı bir dükkâna emanet ettik. Sorarak, görev
yapacağım liseyi bulduk. Birisi tek katlı, sarı boyalı eski bir yapı, diğeri
daha yenice ve iki katlı, binalar. Okulun bahçe kapısında ağabeyimle "Hangi
binaya girsek..." tereddütleri yaşarken, meraklı bakışlarla yanımıza birkaç
öğrenci geldi. Beni müdüre götürmelerini söyledim. İki katlı binanın ikinci
katına müdür odasına çıktık, kendimi tanıttım. Orada iki saate yakın göreve
başlama yazımın hazırlanması için bekledim. Bu arada, otuz kadar erkek
öğretmenle tanıştık. Okulda bayan öğretmen yokmuş. Ders programımı verdiler,
yarın sabah göreve başlayacağım. Orta birinci sınıftan, lise son sınıfa kadar,
haftada toplam otuz bir saat derse gireceğim. Öğlen teneffüsünde, öğretmenlerden
biri bana kalacağım yer konusunda yardımcı olabileceğini söyledi. Beraber
çıktık. Okula yakın bir yerde, eski, üç katlı bir binaya girdik. Ahır kokan,
nemli, loş bir koridordan üst kata çıktık. Ev sahibi Hacı Dede'yle kira
konusunda anlaşıp, eşyamı bıraktığımız yerden buraya taşıdık.

Öğleden
sonra, bir başka öğretmen arkadaş, evime gerekli olacak iki sandalye, bir masa,
sünger yatağıyla bir somya, birkaç parça da acil gerekecek ıvır zıvır daha almam
konusunda bana yardımcı oldu. Eşyaları, kiraladığım dairenin büyük odasına
yığdık. Yarın yerleştiririm. Bu akşam ağabeyimle otelde kalacağız. Otel iki
katlı, alt katı kahve. Üst katta, salona açılan beş altı oda var. Salonun
ortasında gürül gürül yanan büyük bir soba. Odaların kapıları açılmış ısınsın
diye. Ağabeyimle ikimize çift yataklı bir oda verdiler. Bu ilçe hakkında henüz
bir şey bilmiyorum. İnsanları tanımam, huylarını bilmem. Şu ana kadar tanıştığım
kişiler iyi niyetli ve yardımseverdiler de... Ben neden korkuyorum? Boğazımda
bir düğüm, soluk alıp vermemi güçleştiriyor. Uyumak için uzanıyorum,
tıkanıyorum. Çok yorgunum. Bir uyusam! Ama nasıl? Boğulacağım. Kalkıp
oturuyorum. Yollarda aldığımız gazete ve dergileri karıştırıyorum. Titriyorum.
Ağabeyim:"Üşüyor musun?" diyor."Hayır ama içimde bir sıkıntı var, uyuyamıyorum."
diyorum. Kahveye inip bana çay getiriyor. Otel sahibi salondaki sobayı biraz
daha alevlendiriyor.
"Kusura bakmayın, bir şeye ihtiyacınız varsa emredin."
diyor. Teşekkür ediyorum. Bir şeye ihtiyacım yok sakinleşmek ve uyumaktan başka.
Ellerime, bacaklarıma, kalbime söz geçiremiyorum, zangır zangır titriyorum.
Ağabeyimin de uykusu kaçtı, yatağında oturmuş, çaresiz, bana bakıyor. Bu gece
nasıl geçer?Biliyorum yarın daha güzel olacak ama sabahı görebilecek miyim?
Ağlamak istiyorum. Ağlayamıyorum. Birkaç damla gözyaşı rahatlamama
yetmiyor."Ağabey ben uyuyamayacağım galiba. Nöbetçi eczahane vardır, gidip
sakinleştirici bir şeyler alsan!" dedim.

Gece saat 01.30. Kalktı,
gitti. Biraz sonra elinde kolonya dolu bir şişeyle döndü. Eczacı, rahatlatıcı
ilâcı reçetesiz veremeyeceğini söylemiş. Biraz ağlayarak, biraz jimnastik gibi
hareketler yaparak, biraz kolonya ile ovunarak hayli rahatladım. Birkaç saat
uyumuşum. Sabah uyandığımda gözlerim kıpkırmızıydı ve şişmişti. Başım müthiş
ağrıyordu. İlk işimiz bir doktor bulup, rahatsızlığımı anlatmak ve verdiği ilâcı
almak oldu. Ağabeyimin gözü arkada, aklı bende kaldı ama artık kendimi iyi
hissettiğimi söyleyerek, onu memlekete uğurladım. Okulumun yolunu tuttum.
Kozaklı, Nevşehir'in kuzeyinde, yamaca kurulmuş, kaplıcalarıyla ünlü küçük bir
ilçe. Göreve başlayalı üç ay oldu. Ne çabuk geçti bu üç ay anlamadım. Günlerim
öylesine yoğun geçiyor ki... Sabahtan akşama kadar okuldayım; çoğu gece saat
ikiye üçe kadar ders çalışıyorum ve hâlimden de çok memnunum. Burada beni en çok
üzen, her sınıfta iki üç sakat çocuğun olması.

Ayağı, gözü, kolu,
dili sakat olan bu öğrenciler, durumlarının farkında değiller gibi; ama bu durum
benim kalbimi sızlatıyor. Akraba evlilikleri çok fazla diyorlar, ondan mı
bilmiyorum. Evden okula, okuldan eve geçiyor günler. Çevremdeki insanlarla
anlaşıyoruz. Bana birçok konuda yardımcı olmaya çalışıyorlar. Ailemi,
memleketimi özlüyorum. Etsiz yemek yapmasını bilmediğim için, sade çorba,
makarna, kızartma yapıp yemekten usandım. Çünkü kasaplar üç aydır grevde.
Marketlerde ise tavuk veya yoğurt gibi yiyecekler henüz satılmıyor, bundan sonra
getirtip satacaklarmış. Uykum hafif olduğu için çok geceler en ufak gürültüde
uyanıyorum, sonra sabaha kadar yatağımın içinde, kalbim gümbürdeyerek
oturuyorum. Her şeye rağmen burada bulunmaktan mutluyum. Geçmişte öğretmen
olabilmek için verdiğim mücadelenin yanında, bu yaşadıklarım hiç kalır.
Öğretmenliği seviyorum. Hele öğrencilerim. Hele öğrencilerimi... Onları en çok
seviyorum. On iki ile yirmi yaş arası yüzlerce çocuğum var. Fizikî görünümleri,
düşünceleri farklı. Hepsini ayrı ayrı özellikleriyle seviyorum. Yalnız önemli
ortak noktaları var; her an her şeyi öğrenmeye hazır, bilgi açı çocuklarla
çalışıyorum ben. Ağzımdan çıkan her sözü, yaptığım her hareketi öyle merakla
izliyorlar ki...

****** ilke ve inkılâpları doğrultusunda bildiğim en
güzel, en yeni bilgileri vermeye çalışıyorum onlara. Bu beni çok mutlu ediyor.
Bir gün, lise ikinci sınıflarla dersteyken, öğrencilerime ileride hangi mesleği
seçmek istediklerini sordum. Çalışkan öğrencilerimden biri:"Hocam, benim dedem
bankada temizlikçi, babam bankada memur olabildi. Ben inşallah ileride banka
müdürü ya da müfettişi olmak istiyorum." dedi. Bu isteğinin gerçekleşmesini canı
gönülden diledim. İşte böyle; azimli, çalışkan, ne istediğini bilen öğrencilerle
çalışıyorum ben. "Bilimin ve Aklın Aydınlığında Eğitimi" onlardan esirgemeyelim.

saooll

Paylısım İçn Saool

teşekkürler paylaşımın için

birşey değil mert

birşey değil merien

birşey değil mert

mazi bir kaç yerde de rastladım. ayni siyasi parti liderlerine döndün yaaa Laughing

teşekkürler teşekkürler... falan noluyo Smile

merien demiş ki:: mazi bir kaç yerde de rastladım. ayni siyasi parti liderlerine döndün yaaa
teşekkürler teşekkürler... falan noluyo

ßencedee bişi deil demene gerek yok Smile

gerçekten inanmıyorum siz emeğime karşı teşekkür ediyorsunuz bende bi cevap veriyorum.bunda ne var.lütfen arkadaşlar.

mazi demiş ki:: gerçekten inanmıyorum siz emeğime karşı teşekkür ediyorsunuz bende bi cevap veriyorum.bunda ne var.lütfen arkadaşlar.

hahahhaha

Glmem geldii

puahhahaa

zu7hahahahhahahahahha

pehh h

paylasımınız icin tsekkurler