BEN ATATÜRK'ÜN ARKADAŞIYIM (*)

BEN ATATÜRK'ÜN ARKADAŞIYIM (*)

"Ben 1920 yılında Ankara'da doğdum bütün
çocukluğumda bu kentte geçti. ******'te benim doğduğum yıllarda Ankara'ya
gelmişti. Biz çocukluktan çıkmaya çabalar, büyürken, ******'te
büyüyordu.******'ü tanıdığımda sanıyorum ki 7-8 yaşlarındaydım. İstasyondan
Samanpazarı'na çıkan yokuşun ortalarında, o zamanlar, Türk Ocağı denilen mermer,
görkemli bir yapı yükseliyordu.
O günlerin Ankara'sında ****** hemen, hemen
haftanın birkaç gününde gelir, bu yapının yükselişi ile ilgilenirdi. Evimiz
denizciler caddesinde olduğundan, benim yaşımdaki çocuklarda gider, bu yapının
kırık mermerlerinden birer parça alır, gazoz kapağı oynardık. Bu oyun gazoz
kapaklarını bir çemberin içine dizmek ve oradan bir mermerle dışarı çıkarmak
biçiminde oynanırdı.

Mermer kırıklarını almaya gittiğimizde çoğu zaman
******'ü görürdük. Otomobilin çevresinde motosikletli polisleri, arabalara
binmiş yakınları ile ******'ün gelişi her zaman belli olurdu. Benim yaşımdaki,
mermer almaya gelmiş çocuklarda yani bizlerde tek sıra dizilir, ******'ün
önümüzden geçmesini beklerdik. Bizi böyle askermişçesine tek sıralı dizilmiş
gören ******'te önümüzden geçerdi.

Artık öyle olmuştu ki biz de
****** de birbirimizin tanışı olmuştuk. Bazen önümüzden geçerken kimimizin
yanağından sıkar, saçını okşar, kimimizin adını sorardı. Bu tanışıklık,Türk
Ocağı'nın yapımına kadar aylarca yıllarca sürdü.Öyle olmuştu ki, ******
çoğumuzun adını unutmayacak kadar bizleri tanımıştı.Tek sıra olduğumuzda, "
Nasılsın Mehmet? Nasılsın Ahmet? Sınıfını geçtin mi? Kuş palazı olduğunu
duymuştum iyileştin mi? " gibi sorular soracak kadar bizleri tanır
olmuştu.

İlkokulu bitirdik, ortaya başladık. O zaman Ankara'da bir
ortaokulla bir lise vardı, ikisi de bir arada öğrenim yapardı.****** Çankaya'da
sıkıldığı zamanlar okulumuza gelir, bazı sınavlara girerdi. Sınavlarda sorular
sorardı. Lisede, sorulan sorulara iyi yanıt verenleri Avrupa'ya okumaya
yolladığını duyardık. Bunları duydukça da, "Ah, ****** bizim sınavımıza da
girse bizde sorulara yanıt versek bizi de Avrupa'ya gönderse....." diye
özenirdik.
Benim sınavlarıma girmedi. Başka arkadaşlarımın sınavlarına
girdiğini biliyorum. İçlerinde Avrupa'ya gidenler de oldu.

Biraz daha
büyüdük, izci olarak ******'ün önünden Cumhuriyet bayramlarında geçtik. 19
Mayıs törenlerinde önünde jimnastik gösterileri yaptık. Adı sonradan Türk
Ocağı'ndan Halk Evi'ne çevrilen yapıda verilen öğrenci temsillerinde oyunlar
oynadık. Bizleri de hep gördü lisenin son sınıfında idim. Bir öğleye doğru idi.
Dersten çıkıp bahçede oynarken Halk Evi'nin tepesindeki bayrağın yarıya
indirilmiş olduğunu gördük. Okulu, öğretmenleri , yöneticileri bir hüzün
kaplamıştı. "Ne oluyor?" dememize kalmadı. ******'ün öldüğü, bayrağın onun için
yarıya çekildiği kara haberi kulaktan kulağa dolaştı. Öğretmenlerimiz ne
yapacaklarını, bize ne diyeceklerini şaşırmışlardı.
"Hadi, bu gün okul
kapalı..." dediler. Evlerimize gittik.

******'ün İstanbul'da öldüğü
haberi bütün kente yayılmıştı. O zamanlar Ankara ****** demekti. Ankara
başımıza çöker gibi oldu.
" O benim arkadaşımdı...." diye hıçkıra, hıçkıra
ağlamıştım. Büyükler, " Nereden arkadaşın oluyor? " diye sorduklarında:
"
Mermer alırken, hep bizi sever okşardı. " diyordum. Bundan olacak, ******'e hep
çocukluk arkadaşım gözüyle bakmışımdır.
Onun yüceliğini aradan çok yıllar
geçtikten sonra daha iyi anlıyorum. Ama anlatabiliyor muyum?...."

saoll

paylasımınız icin tesekkurler