ERGENEKON DOSYASI HABERLERİ BURDA!

İsmet Berkan'ın kaleminden Ergenekon'un Yakın Tarihi başlıklı çok önemli yazı dizisinin 1. bölümü..

Ergenekon'un yakın tarihi - 1

İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığı, benim anladığım, bütün Cumhuriyet tarihinin en önemli soruşturmalarından birini yürütüyor. Halen bu soruşturma çerçevesinde 47 kişi tutuklu olarak çeşitli cezaevlerinde. Savcının iddianamesini yazarak davasını açması bekleniyor.

Daha önce Ergenekon konusunu defalarca yazdım, 'Büyük' ve 'Küçük' Ergenekon'lardan söz ettim. Kendimi tekrarlamak pahasına zaten sizin de bildiğinizi düşündüğüm birkaç konuyu hatırlatmak istiyorum.

Ergenekon denen örgütlenmenin geçmişini çok gerilere götürenler var, belki haklılar belki haksız ama bana göre bugün konuştuğumuz manada Ergenekon'un başladığı dönem 2001'in sonbaharı.

O sırada ülke ekonomik krizle boğuşmakta, Başbakan Bülent Ecevit yaşlılığı ve zaman zaman kelimeleri karıştırması nedeniyle eleştirilmekte. Bir grup emekli asker, hem de daha o 30 Ağustos'ta emekliye ayrılmış olan üst düzey asker, önce İstanbul iş dünyası ile temasa geçiyor. Önerdikleri şey şu: 'Bülent Ecevit yaşını ve sağlığını gerekçe gösterip çekilsin, yerini de yardımcısı Hüsamettin Özkan'a bıraksın.'

İş dünyasının temsilcileri bu öneriyi Bülent Ecevit'e değil, Hüsamettin Özkan'a iletiyorlar. Özkan, 'Ben bu öneriyi duymamış olayım' diyor, olayın üstü kapatılıyor.

Emekli komutanlar bunun üzerine Hüsamettin Özkan'la doğrudan temas kuruyorlar. Bodrum'daki orduevinde gerçekleşen görüşmede halen görevde olan bazı yüksek rütbeli askerler de bulunuyor ve teklif tekrar ediliyor. Özkan yine, 'Ben bunu duymamış olayım, ben böyle bir şeyi Sayın Ecevit'e söyleyemem, o önermedikçe kabul de edemem' diyor.
Bunun üzerine askerler, Çankaya Köşkü'nde yapılan bir resepsiyon sırasında Radikal Ankara Temsilcisi Murat Yetkin'e bu temaslarını ayrıntılı biçimde anlatıyorlar.

Ertesi sabah Murat bunları bana aktarınca, ben 'Haberin iki kaynaktan teyidi' ilkesince Hüsamettin Özkan'a bunu sormasını söylüyorum. Murat, Özkan'ın yanına gidiyor, haberi doğrulatıyor ve bu arada fazlası oluyor, Özkan Murat'ı alıp Başbakan Ecevit'in yanına götürüyor ve Ecevit de askerlerin bu temaslarını ve tekliflerini bu yolla Murat'tan öğreniyor.
O dönemin genelkurmay başkanı Hüseyin Kıvrıkoğlu'nun haberdar olmaması ihtimalinin yok denecek kadar az olduğu bu girişim, bana göre ilk 'darbe' girişimiydi.

Bu olay Ecevit'in çekilmek yerine daha çok koltuğu sahiplenmesini ve sonunda da Hüsamettin Özkan'ın partiden 90 kadar milletvekiliyle kopmasını tetikledi. Yani Ecevit ile Hüsamettin Özkan arasındaki mutlak güven ilişkisi orada bitti.

Ardından, yani Özkan'ın ayrılıp Şükrü Sina Gürel'in Ecevit'in sağ kolu olmasıyla Temmuz 2002'de, Başbakan Ecevit, Genelkurmay Başkanı Kıvrıkoğlu'na, 'ABD önümüzdeki dönemde Irak'ta savaş yapacak, önemli olaylar yaşanacak, sizin Genelkurmay Başkanlığı sürenizi uzatalım' teklifinde bulunuyor.

Kıvrıkoğlu, bu uzatmanın yasa gerektireceğini, hükümetin böyle bir yasayı çıkarmaya muktedir olmadığını biliyor, teklifi kibarca reddediyor. Zaten Cumhurbaşkanı Ahmet Necdet Sezer de teklife sıcak bakmıyor.
Bunlar olmuyor ama Kıvrıkoğlu, bir sonraki dönemin komuta yapısını kendisi belirlemek istiyor ve Ecevit'e ve Cumhurbaşkanı Sezer'e, o sırada Kara Kuvvetleri Komutanı olarak Genelkurmay Başkanlığına hazırlanan Hilmi Özkök için 'Onu Genelkurmay Başkanı yapmayın' diyor. Sebebi sorulduğunda da, 'İrticaya karşı yumuşaktır' cevabını veriyor.
Cumhurbaşkanı Sezer bu teklifi kabul etmiyor, Özkök'ün Genelkurmay Başkanlığı kesinleşiyor.

Ama Kıvrıkoğlu, kendi yasal yetkisini kimseye danışmadan ve onay aramadan kullanıp boşalan Kara Kuvvetleri Komutanlığı'na teamül gereği 1. Ordu Komutanı Edip Başer'i değil emekli olmaya hazırlanan, hatta odasını toplayıp lojmanını boşaltan Jandarma Genel Komutanı Aytaç Yalman'ı, Jandarma komutanlığına da Şener Eruygur'u öneriyor.
Hükümet bu emrivakilerden çok hoşlanmıyor ama bir seri emeklilik krizini engellemek için kararnameler son dakikada imzalanıyor. Cumhurbaşkanı da imzasını son ana bırakıyor.

İkinci darbe girişimi de bu.
Sırada üçüncü ve dördüncü ve beşinci ve altıncı ve sonuncu darbe girişimleri var ama bugünlük yerim doldu, yarın devam edelim.

changeTarget(document.getElementById("news_content"))

Ergenekon'un yakın tarihi - 2
Diyorum ki, İstanbul Cumhuriyet Başsavcılığı'nın yürüttüğü Ergenekon soruşturması çok partili demokrasi tarihimizin en önemli suç soruşturmalarından biri olmaya aday.

Bu önemli soruşturmayı daha iyi kavramamız için de dünden itibaren bir 'yakın tarih' yazmaya başladım, 2001 ve 2002'de yaşanan iki 'darbe'yi anlattım.

Bunlardan ikincisi, 30 Ağustos 2002 günü, Genelkurmay Başkanlığı'na gelen Hilmi Özkök'ün çalışamaz hale getirilmesi amacıyla yapıldı, Kara Kuvvetleri'ne eski Genelkurmay Başkanı Hüseyin Kıvrıkoğlu'nun teamül dışına çıkmasıyla Aytaç Yalman, Jandarma'ya ise Şener Eruygur komutan oldu.

Ve bu atamalardan kısa bir süre sonra, Kasım 2002'de Adalet ve Kalkınma Partisi seçimi kazanıp tek başına iktidar oldu. Sadece beş yıl önce Türkiye'yi askeri darbenin eşiğine getiren ve 'postmodern darbe'yle iktidardan indirilen siyasal islamcı akım, arada iki siyasi partisi de kapatıldığı halde, tek başına iktidara gelmişti.

Daha seçim gecesi gözler askerdeydi, acaba asker bu işe ne diyecekti? Genelkurmay Başkanı Özkök, 'Seçim sonuçlarına saygı göstermek gerektiği'ni söyleyerek tutumunu açıkladı. Bu açıklamayla birlikte de alt kademelerde ve emekli askerler arasında kazan kaynamaya başladı. Cumhuriyet gazetesinin meşhur 'Genç subaylar tedirgin' manşeti bu ortamda geldi, Emin Çölaşan gibi yazarların Genelkurmay Başkanı'nı 'yumuşak' olmakla eleştiren yazıları bu ortamda geldi.

Genelkurmay Başkanı, sırf bu 'Genç subaylar tedirgin' manşeti için basın toplantısı düzenlemek zorunda kaldı, 'Demokrat bir insanım, bu suç mu?' dedi!

Bu arada yıl 2003 olmuş, ABD Irak'ı işgal için Türkiye'den yardım istemiş, hükümet de onlara yardım vaat etmişti. Bu amaçla hazırlanan izin tezkeresinin Meclis'te oylanmasından bir gün önce Kara Kuvvetleri Komutanı Aytaç Yalman, Milliyet'ten Fikret Bila'ya isminin kullanılmadığı bir demeç verdi ve tezkereyi doğru bulmadığını söyledi. 3 Mart'ta tezkerenin reddinde bu demecin etkili olup olmadığı o gün bugün tartışılıyor.
Sadece bu da değil. O sırada Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri Kofi Annan, kendi adıyla anılan Kıbrıs çözüm planını açıklamış, Kıbrıslı tarafları bu plan üzerinde konuşmak için Hollanda'ya Lahey'e davet etmişti.
KKTC Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş Ankara'da Başbakan Abdullah Gül'den, 'Sakın planı kategorik olarak reddetmeyin' diye talimat almış olmasına rağmen daha Lahey'e iner inmez 'Ben buraya Annan'a hayır cevabı vermeye geldim' dedi, görüşmeleri öldürdü. Denktaş bunu söylerken tek başına hareket etmiyordu, Ankara'da güvendiği dağlar vardı, onu teşvik edenler vardı.

Türkiye'nin seçilmiş hükümeti, kendi politikasını uygulayamamış, uygulatama-mıştı. Ankara'da birileri devreye girmiş, hükümetin açık talimatını uygulatmamıştı.

Üçüncü darbe buydu!
Bu darbe, Kıbrıs Rum kesiminin bütün adayı temsilen AB üyesi olmasının önünü açtı. Darbeyi planlayıp uygulayanlar açısından Rum kesiminin AB üyeliği bir 'kayıp' değil 'kazanç'tı, böylece Kıbrıs sorunu çözümsüzlüğe mahkûm kalıyor, Türkiye'nin AB'ye tam üyeliği ise neredeyse imkânsız kılınıyordu. Öyle ya, Rumlar Kıbrıs'ta Adanın geri kalanını anlaşarak değil Türklere boyun eğdirerek geri alma, Türkleri azınlık haline getirme hedefleri açısından büyük bir imkân elde edeceklerdi ve Türkiye'yi tavize zorlamak için hep AB içinde veto kartını kullanacaklardı. Türkiye de Kıbrıs'ta 'taviz' veremeyeceği için AB üyeliğinden vazgeçecekti.
Ankara'da hükümet kendi derdine düştüğü, lideri Recep Tayyip Erdoğan'ı Başbakan yapmaya kilitlendiği için ilk dönemde nasıl bir darbeye maruz kaldığını, kendi geleceğine nasıl bir ipotek konduğunu anlayamadı, kavrayamadı.

Sadece kendilerinin değil AB hedefini destekleyen bütün Türk milletinin bir darbeye maruz kaldığını anladıklarında ise daha sonra da yapacakları gibi 'yumuşak' davrandılar, bırakın bir adli soruşturma açmayı siyasi anlamda bile hesap sormadılar, Rauf Denktaş'a bu talimatı verip hükümetin arzusu hilafına davranışında ona arka çıkanları sergilemeye bile kalkışmadılar.
İlginçtir, dördüncü darbe yine Kıbrıs konusunda gelecek veya gelmeye kalkışacaktı. Üstelik bu, uzun yılların en ciddi darbe girişimi olacaktı. Ama bugünlerde esip kükreyen hükümet yine hiçbir şey yapmayacak, demokrasi mücadelesine falan kalkışmayacaktı bile.
Ama izin verirseniz onu da yarın yazayım.

changeTarget(document.getElementById("news_content"))

Ergenekon'un yakın tarihi - 3

Ergenekon soruşturmasından ümitle anlatmaya başladığım yakın dönem
'Ergenekon tarihi' dizisinin en heyecanlı bölümlerinden birini bugün yazacağım. Düne kadar üç tane seçilmiş ve parlamentodan onay almış sivil yönetime direnme, Türkiye'nin gekeceğine kendi kendine karar verme örneği, 'darbe' anlattım, bugün sıra dördüncü ve gerçekleşmeye en fazla yaklaşan darbeye sıra geldi.

2002 Aralık'ta Kopenhag'da yapılan Avrupa Birliği zirvesine büyük umutlarla giden ama adaylık için 2004 sonuna tarih alan Adalet ve Kalkınma Partisi iktidarı işin kilidinin içeride Kopenhag Kriterleri ile ilgili demokratik reformları yapmak kadar Kıbrıs sorununu çözüm yoluna sokmakta olduğunu görmüştü.

Ve dün de anlattığım gibi 2003 Mart'ındaki büyük Kıbrıs fırsatı, hükümete rağmen kaçırılmış, kaçırtılmıştı. Ocak 2004'te Başbakan Recep Tayyip Erdoğan bizzat ipleri eline aldı, önce Davos'ta kendisiyle gönülsüzce görüşen BM Genel Sekreteri Kofi Annan'a, 'Kıbrıs çözüm planında sizin hakemliğinizi kabul ediyoruz' diyerek büyük ümit verdi. Annan Planı mezardan çıkmış, yeniden görüşme masasına gelmişti. Annan, Kıbrıs'ta tarafları New York'a davet etti.

KKTC Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş, Ankara'nın baskısıyla heyetine seçimi kazanıp Başbakan olmuş olan Mehmet Ali Talat'ı da dahil etmek zorunda kaldı. Ama heyetin geri kalanı bildik eski Denktaş takımıydı. Denktaş bu kez havaalanında iner inmez 'Biz hayır cevabı vermeye geldik' diyemedi, çünkü Ankara'da aradığı desteği bir türlü tam bulamıyordu.

Onlar New York'tayken Ankara'da da garip şeyler oluyordu. İki kuvvet komutanı başta olmak üzere silahlı kuvvetlerin üst kademesi işadamlarından medya patronlarına kadar bir dizi yarı gizli görüşme yürütüyor, neredeyse açık açık 28 Şubatvari bir postmodern darbeye medya ve kamuoyu desteği aranıyordu.

Hatta bazı politikacı eskileri ortada 'İhtilalin başbakanı benim' diye dolaşıyor, daha da ilginci bu iki kuvvet komutanı gerçekten o politikacıyla görüşmüş, ondan bazı taleplerde bulunmuş oluyordu.

New York'taki Denktaş heyeti açısından en kritik şey, Annan'ın hakemliğini kabul etme meselesiydi. İş o noktaya gelene kadar Ankara'dan bir 'bildiri' çıkacağına kesin gözüyle bakıyordu Denktaş ve yakın çevresi. Ankara'dan beklenen bildiri ise bir türlü gelmiyordu. Sonunda Denktaş Genelkurmay Başkanı Hilmi Özkök'ü aradı, aldığı cevap, 'Benim Anayasal olarak yapabileceğim bu kadar' şeklindeydi. Denktaş, iki kuvvet komutanının başarılı olamadığını, Hilmi Özkök'ü aşamadığını anlamıştı, o da yelkenleri suya indirdi.

Bu sırada iki kuvvet komutanını teşvik eden, 28 Şubat gibi değil 12 Eylül gibi doğrudan bir darbeye itekleyen çevreler de yok değildi. Daha önce hazırlanmış olan ve AKP hükümetinin devrilmesini öngören Sarıkız planı yerine doğrudan darbe isteniyordu şimdi. Bir komutanın bir ara hızını alamayıp etrafına 'Tarih beni yazar' dediği de duyulmuştu.

Tam bu karışıklıkların arasında, New York'ta Kıbrıs görüşmeleri bitip İsviçre'nin Bürgenstock kasabası için randevu tarihi beklenirken hükümetin çok önemli bir üyesiyle özel bir görüşme yaptım. Görüştüğüm bakana askeri cepheden gelen dedikoduları aktardığımda o bakan 'Hepsini biliyoruz' dedi, hatta 'Sarıkız' kod adını da kullandı. 'Peki ne yapıyorsunuz?' dediğimde, 'Bekleyin, çok şey olacak' dedi, aradan dört yıl geçti, hâlâ bekliyoruz!

Bugün AKP hakkında açılan kapatma davasıyla Ergenekon soruşturması arasında bir ilişki kuruluyor, hatta ilk günlerde bu ilişkiyi hükümetin bazı üyeleri açıkça telaffuz da etti. Etti ama gerçekte bizim bildiğimiz kadarıyla Ergenekon soruşturması hâlâ daha mesela 2004'teki hareketli günlerin sorumlularına uzanmış değil.

O günlerle ilgili olarak dönemin Deniz Kuvvetleri Komutanı Özden Örnek'e ait olduğu öne sürülen ve önce bir internet sitesinde, sonra gazetelerde ve son olarak da ayrıntılarıyla Nokta dergisinde yayımlanan günlüklerin gerçek olduğunun Ergenekon savcısı tarafından saptandığı söyleniyor. Yani savcı en azından günlüklere sahip ama o dönem bana bilgi veren önemli bakanın bilgilerine hâlâ sahip değil, o yüzden soruşturmanın gerçek darbe girişimine uzanması ihtimali çok yüksek değil.

Kaldı ki yarından sonra da anlatacağım, başka şeyler de oldu Türkiye'de ama hükümet elindeki soruşturma gücünü bu olanlar için hiç kullanmadı bildiğimiz kadarıyla, resmi kurumların kapısından hiç girilmedi. Öyle olunca da Ergenekon soruşturması bir vatansever görünümlü mafya ve kenardaki bazı hevesli aktörler soruşturması olmanın ötesinde bir şey vaat etmiyor şimdilik.

Yani, benim adlandırmamla 'Küçük' Ergenekon soruşturuluyor ama 'Büyük' Ergenekon'a dokunulup dokunulmayacağı hâlâ büyük bir meçhul.
Susurluk'u hatırlayın, bazı tetikçi ve hırsızlar yargılandı, ceza da aldı ama 'büyük plan'ı hazırlayan ve uygulayan, uygulatanlara kimse dokunmadı, dokunmaya teşebbüs dahi edilmedi.

Korkarım Ergenekon'da da aynı yoldayız.
İzninizle dizimize bir gün ara verelim, salıdan itibaren devam edelim.

changeTarget(document.getElementById("news_content"))

Ergenekon'un yakın tarihi - 4

Bir günlük aradan sonra dizimize geri dönelim. Bugün 'Ergenekon' adıyla andığımız, benim zaman zaman 'AKP gitsin de nasıl giderse gitsin örgütü' adını da kullandığım 'oluşum' açısından Kıbrıs sorununun, daha doğrusu Annan Planı'nın referanduma kadar gitmesi çok önemli bir dönüm noktası.
Pazar günü çıkan yazıda da anlatmaya çalıştım, dönemin iki kuvvet komutanı, Birleşmiş Milletler Genel Sekreteri Kofi Annan'la görüşmek için New York'a giden KKTC Cumhurbaşkanı Rauf Denktaş'a önce 'Merak etme arkandayız' demişler ama sonra Genelkurmay Başkanı Hilmi Özkök'ü aşamamış, bir anlamda yenilgiye uğramışlardı.

Bu yenilmişlik duygusu, özellikle bu komutanlardan birinde çok ciddi etkiler bıraktı. Bir yandan, yakın zamana kadar birlikte hareket ettiğini düşündüğü dostunu 'korkaklık'la suçluyor, bir yandan da
artık son aylarını geçirdiği kritik mevkinin imkânlarıyla geleceğe dönük planlamalar yapıyordu.

Daha Ocak 2004'ten itibaren yapılan ilk hareketlerin başında 'Vatan Haini Gazeteciler' listesi hazırlamak, Kıbrıs'ta çözümü ve Türkiye'nin AB üyeliğini savunmayı vatana ihanetle bir tutmak geliyordu. Bu, anlık bir duygusal tepkinin dışa vurumu değildi, özenle hazırlanmış bir psikolojik savaş taktiğiydi.

Hem iktidardaki Adalet ve Kalkınma Partisi hem de Türkiye'nin Avrupa Birliği üyesi olmasını savunan, dolayısıyla demokratik standartların yükselmesini, insan haklarının hayata geçmesini, Batı yanlısı politikalar izlenmesini savunan başta gazeteciler olmak üzere sivil toplum örgütleri, iş dünyası temsilcileri, aydınlar vs. geniş bir kesim 'gayrı milli' veya 'vatan haini' ilan edilerek karşıt bir milliyetçi cephe yaratılıyordu.

Bizim Radikal'de 'Kızıl Elma Koalisyonu' adını taktığımız (Bu ismi koalisyon mensupları da derhal benimsedi) 'oluşum' işte tepede yapılan bu dikkatli ve özenli planlamanın, psikolojik savaş stratejisinin bir gereği olarak bir günde ortaya çıktı neredeyse.

Hepsinin de başında 2004 Ocak ayında darbe yapmayı çok istemiş bazı yüksek rütbeli cuntacı emekli subayların bulunduğu 'sivil' toplum örgütleri bu komutanın emekli olmazdan önce devlet imkânlarını kullanarak hazırladığı plan ve strateji sayesinde pıtrak gibi ortaya çıktı daha sonra.
Başta amaçlanan, 'Kızıl Elma Koalisyonu'nun genişlemesi, bütün anti-AKP güçlerin bu koalisyonda yer almasıydı. Zaten o sayede, özellikle taşrada mesela MHP'liler, CHP lideri Deniz ******'ı karşılamaya veya tam tersi CHP'liler Devlet Bahçeli'yi karşılayıp uğurlamaya vs. başladılar. ******çü Düşünce Derneği her yerde aktifti.

Ama kısa zamanda çözülmeler yaşandı. CHP ve MHP, kendileri dışında yazılmış bir senaryonun parçası olmak istemediler ve sessizce koalisyondan ayrıldılar. Giderek koalisyon ADD ve etrafındaki bazı marjinal gençlik örgütlerinden ibaret kaldı. Bugünse etkinlikleri neredeyse dibe vurmuş durumda.

Yine de hareket belli bir ivme almıştı ve Türkiye'nin en önemli güvenlik bürokratlarından birinin deyimiyle 'vatan kurtaran aslan'lar hareketin içinde önemli görevler edinmeye, legal görünümlü illegal örgütlenmelere gidilmeye başlanmıştı.

2004 Ağustosu'nda emekli olan o komutanın karargâhında hazırlanan plan bazı aksaklıklarla da olsa yürüyordu. Plan kabaca şuydu: 2004 Ocak ayında 'satılmış ve vatan haini medya' işbirliği yapmadığı için 28 Şubat vari bir post-modern darbe yapılamamış, AKP hükümeti devrilememişti ama bu kez medya dışarıdan kuşatılacak, komplekse kapılıp AKP karşıtı havaya girmesi sağlanacak ve bu arada geniş kitle desteği sağlanacak eylemler yapılarak önce medya, ardından hükümet üzerinde baskı kurulacaktı. Psikolojik savaş böyle planlanmıştı.

Önce Danıştay saldırısı yaşandı. Alparslan Aslan adlı bir saldırgan Danıştay binasında ölüm saçtı, sonra da yakalandı. Saldırgan, türbanı yasaklayan kararları nedeniyle eline silah almıştı, yani eylem 'laiklik karşıtı'ydı. Gerçi saldırgan son zamanlarda daha çok ulusalcı çevrelerle vakit geçirmiş biriydi ama olsun, geniş kitleler inanmak istediği şeye inandı. Geniş katılımlı cenaze töreni son yılların en büyük laiklik, yani hükümet karşıtı gösterisi oldu.

Oldu ama bundan daha büyüğü yoldaydı, Cumhuriyet Mitingleri geliyordu.
Mitinglerin başında ise, bütün bu planlamayı yapan eski komutan Şener Eruygur vardı.

Ergenekon'un yakın tarihi - 5

Geçen yıl bugünleri hatırlayın... Önce Cumhuriyet gazetesinin bahçesine bomba atılmış, o patlamayınca birkaç gün sonra yine atılmış. Sonra Danıştay saldırısı olmuş. Yüz binler cenaze törenini hükümeti protesto gösterisine ve laiklik mitingine çevirmiş, Başbakan yuhalanmış, Adalet Bakanı cami avlusunda saldırıya uğramış, komutanlar büyük alkış almış...
Bir süredir gündemden düşmüş gibi gözüken laiklik konusu ansızın en çok konuşulan gündem maddesi haline gelmiş, herkes gözünü nisan ortasında başlayacak Cumhurbaşkanı seçim sürecine dikmiş, Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, kendisinin aday olup olmayacağı konusunu hep müphem bırakarak, kendi deyimiyle kamuoyuyla 'çelik çomak' oynamaya başlamış.
Şimdi yazarken düşündüm, sanki bütün bunlar uzak bir geçmişte yaşanmış gibi. Ama hayır, sadece geçen yıl yaşandı bunlar!

* * *

Danıştay saldırısından hemen sonra Başbakan Yardımcısı sıfatıyla o zamanın Dışişleri Bakanı Abdullah Gül, Emniyet Genel Müdürlüğü'nden ve MİT'ten bir brifing ister. İki kurum da, saldırgan ve yakın çevresiyle ilgili kendi bilgi hazinelerinde olanları Gül'ün önüne sererler. Polisin yaptığı sunumda bir de şema vardır. Bu şemada, Danıştay saldırganı dahil bugün tutuklu olarak cezaevinde bulunan bütün Ergenekon şüphelileri yer almaktadır. Sadece onlar mı, daha fazlası da var şemada, Veli Küçük dışında başka emekli askerlerin isimleri de var.

Ama ilk ağızda Danıştay saldırısı ile çok sonra İstanbul'da başlayacak olan Ergenekon soruşturması arasında somut bir bağlantı kurulamıyor, Emniyet ilk gün getirip Abdullah Gül'e sunduğu istihbari bağlantıları savcıya sunamıyor, delillendiremiyor. (Nitekim, henüz resmi olarak doğrulanmayan bir iddiaya göre Danıştay saldırısı mahkûmlarından biri, İstanbul'daki Ergenekon savcısına Danıştay saldırısı ile Ergenekon arasındaki direkt bağa ilişkin önemli bir ifade verdi, yani bağlantı eğer kurulduysa daha yeni kuruldu, o da bir kişinin ifadesiyle.)

* * *

Danıştay cenazesi sonrasında gözler 14 Nisan'da Ankara'da yapılacak olan 'Cumhuriyet Mitingi'ne çevrilmişti. Mitingi ******çü Düşünce Derneği'nin başını çektiği ve nasıl oluştuklarını dün bu köşede anlatmaya çalıştığım bazı 'sivil' örgütler düzenliyordu. ADD'nin başında ise, adı eski Deniz Kuvvetleri Komutanı Emekli Amiral Özden Örnek'e ait olduğu öne sürülen günlüklerde 'darbe lideri' olarak geçen eski Jandarma Komutanı Şener Eruygur vardı.

İddiaya göre, 2004 için planlanan 'Sarıkız' kod adlı darbe planının başarısızlığa uğraması üzerine yapılıp 'Ayışığı-Yakamoz' kod adı verilen ve 'sivil toplumun medya ve hükümet üzerinde baskı uyandıracak kitle desteğini sağlaması' yoluyla Adalet ve Kalkınma Partisi iktidarının devrilmesini öngören planlar bir kuvvet komutanının karargâhında hazırlanmıştı. Ve yine iddiaya göre bu planlar Eruygur'un emekli olduğu 2004 sonrası dönemi kapsıyordu esas olarak.

Bütün bunları bilenler açısından yüz binlerin bir araya geldiği Cumhuriyet mitingleri fazlasıyla şüpheli organiza-syonlardı. Mitinglerin katılımcıları son derece samimiydi ve endişelerini gidermek için, hükümeti protesto haklarını kullanmak için vs. bayraklarını alıp meydanlara gitmişlerdi. Zaten Danıştay saldırısı, onlara göre laikliğin tehlikede olduğunun kanıtıydı.
Ama mitinglerde yapılan konuşmalar bu samimi hislerin çok ama çok ötesine geçiyor, çok daha dar ve marjinal bir hedefe yöneliyordu: Hükümet 'gayrı milli'ydi ve Türkiye'yi ABD'ye, AB'ye 'satıyor'du, medya da 'satılmış'tı, gerçekleri yazmıyor, hükümetin dümen suyundan ayrılmıyordu.
Ankara'daki miting İstanbul'da ve İzmir'de de tekrar edildi ve hep kürsüden bu mesajlar verildi.
Yani hükümet ve onun destekçileri vatan hainiydi!

* * *

CHP ve MHP'nin kurumsal olarak uzak durduğu ama özellikle CHP teşkilatlarının yoğun biçimde katıldığı bu mitinglerin en büyük amacı daha önce özel görüşmelerle 'yandaş' yapılamayan medyanın üzerinde 'mahalle baskısı' yaratmaktı ve az kalsın bunda başarılı olunuyordu.
Ama yanlış zamanda yapılan bir 'darbe' mitinglerle yaratılan havayı bir anda boşa çıkaracaktı.

İşte bu beşinci darbeyi de yarın anlatayım.

Ergenekon'un yakın tarihi - 6

Artık bu diziyi bitirmek istiyorum ama çok kısaltmama, yazılabilecek pek çok detayı ayıklamama rağmen laf uzadıkça uzuyor, bir türlü bugüne gelemiyoruz. Bugüne gelemediğimiz yetmezmiş gibi, olayları aşağı yukarı oluş sırasıyla anlatırken araya girip bazı ilave bilgileri de veremiyorum, sırf laf fazla uzamasın diye.

Dün geçen yılki Cumhuriyet Mitinglerine kadar gelmiştik. Mitingleri izleyen ve ona katılan pek çok kişi için mitinglerin amacı Adalet ve Kalkınma Partisi'nin kendi içinden bir Cumhurbaşkanı seçmesini engellemek, en azından bu girişimi protesto etmekti.

Ama miting tertipçileri açısından bu ana amaç değildi. Mitinglerle esas amaçlanan şey, Türkiye'yi giderek 27 Mayıs darbesi öncesindeki gibi bir ortama sokmak, toplumda kutuplaşmayı ve gerginliği artırmak, bu gerginliğin sokak eylemlerine dönüşmesinin ardından da darbe yapılması için elleri ovuşturup beklemeye başlamaktı. Mitingler bu yolun ilk adımıydı.
Mitingler yapılırken Anayasa'nın öngördüğü Cumhurbaşkanı seçim takvimi de işlemeye başlamıştı. Adaylık için başvuru süresinin dolmasına bir gün kala Başbakan Recep Tayyip Erdoğan, 'Abdullah kardeşimiz adayımızdır' dedi. İlk tur oylama 27 Nisan Cuma günü yapıldı ve o günün gece yarısına doğru Genelkurmay Başkanlığı'nın internet sitesine konan bir bildiri ile Türkiye birbirine girdi.

Beşinci darbe buydu.
Genelkurmay'ın 'Eğer Anayasa Mahkemesi bu seçimi iptal etmezse
darbe yaparım' diye de okunabilecek olan bildirisi, Türkiye'de bütün hesapları bozacak olaylar zincirini başlattı.

Bir kere hükümet kuyruğu dik tuttu, ertesi gün sert sayılabilecek bir açıklama yaptı. Ama bununla da yetinmedi ve hem erken genel seçimin hem de Cumhurbaşkanını halkın doğrudan seçmesinin önünü açan düzenlemelere girişti.

Bir anda seçim ortamına girilince Ergenekon'un hesapları yattı; çünkü onlar seçimin Kasım 2007'de, normal zamanında olacağını düşünüyor, eylem planlarını buna göre oluşturuyorlardı.

Genelkurmay bildirisi darbe tehlikesinin 'açık ve yakın' olduğunu gösterince, Cumhuriyet Mitinglerine katılanların önemli bir bölümü dahil pek çok kişi fikir değiştirdi: Evet laiklik önemliydi, bu hükümetten de hoşlanmıyorlardı ama darbe de istemiyorlardı.

Yani, 27 Nisan bildirisi bilerek ya da bilmeyerek, Ergenekon'un hesaplarını da bozdu, askeri darbenin meşruiyetini kaybetmesine neden oldu. Üstüne üstlük 22 Temmuz seçiminden AKP yüzde 47 oy alıp miting tertipçilerinin desteklediği CHP ve MHP umulduğu kadar başarılı olmayınca Ergenekon'un planları baştan aşağı sarsıldı.

Zaten o sırada İstanbul Ümraniye'de bir evde bulunan el bombaları yüzünden başla-yan bir soruşturma, Ergenekon'un silahlı eylem kanadını açığa çıkarmaya başlamıştı. İşte bugün konuştuğumuz soruşturma bu.
Soruşturmanın en önemli bulgularından biri ise Cumhuriyet Mitingleri öncesi yapılan Cumhuriyet gazetesi bombalaması- Danıştay saldırısı-Ümraniye bombaları ilişkisinin kurulmuş olması. Çünkü, Cumhuriyet'i bombalayanlarla Danıştay'a saldıranların aynı kişiler olduğunu biliyorduk, bilmediğimiz 'dinci-milliyetçi' çizgideki bu saldırganların gerçekte 'ulusalcı' ve AKP'den ne pahasına olursa olsun kurtulmayı hedefleyen bir başka çetenin emrinde olup olmadığıydı, şimdi onu da biliyoruz.

***
Sıra geldi altıncı ve şimdilik sonuncu darbeye ama benim yine yerim doldu. İzninizle yarın bu işi toparlayalım, bitirelim.

Ergenekon'un yakın tarihi - 7

Adalet ve Kalkınma Partisi iktidarını beğenmemek, o iktidarın gidip yerine beğendiğiniz gibi bir iktidarın veya sizin partinizin gelmesini istemek ayıp değil, yasak değil. Tam tersine çoğulcu bir demokrasinin gerek şartı muhalefetin varlığı.

Ama bizim günlerdir bu köşede konuştuklarımızla, öyle yasal ve demokratik bir muhalefetten değil; tam tersine devlet imkânlarını, tamamen farklı bir amaca tahsis edilmiş olan kamu parasını ve devletin planlama kapasitesini kullanarak, kapalı kapılar ardında gizli ve antidemokratik yollarla, hatta 'ne pahasına olursa olsun' denilerek ve gerekirse kan dökmeyi göze alarak iktidarı devirmeyi amaçlayan bir 'cunta'dan, bir çeşit yeraltı örgütünden söz ediyoruz.

Bir muhalefet partisi, iktidarın herhangi bir davranışını veya genel olarak bütün varlığını 'Milli çıkarlara aykırı' bulabilir, bunun propagandasını yapabilir, bu görüşü doğrultusunda kamuoyu oluşturmaya çalışabilir.
Ama aynı şeyi, devlet memuru olarak maaş alan birtakım kamu görevlileri yapmaya başladığında hele hele kendi fikirlerinin egemen olması için devlet bütçesinden para kullanmaya başladıklarında işler değişir.
Demokratik bir ülkede hükümetleri düşürmenin, iktidarları değiştirmenin meşru yolları vardır. Darbe düzenlemek veya darbeye zemin oluşturmak için kışkırtıcı faaliyetlerde bulunmak bu meşru yollardan biri değildir, olamaz, olmamalıdır.

Siyasi muhalefetle 'Ergenekon' arasındaki temel fark da budur işte.
Lafı fazla dolaştırmaya gerek yok, AKP iktidarı, Türkiye'de 'devlet iktidarı' adı verilen iktidarı temelinden sarstı. Ve o 'devlet iktidarının' temsilcisi olduğuna inanan bazı kamu görevlileri, programını halka anlatıp demokratik yollarla seçilmiş hükümetin başta Avrupa Birliği reformları olmak üzere uygulamalarını 'gayri milli' buldu, bunların gerçekleşmesini engellemek için elinden geleni yaptı.

Zaten o sebeple, her şeyin başlangıcında Kıbrıs politikaları var. O sebeple, Ergenekon'u oluşturan veya o fikri şemsiye altına giren tuhaf yatak arkadaşlarını birleştiren ana nokta AB'ye karşı olmaları. Bir başka ortak nokta da, 'ne pahasına olursa olsun' AKP'den kurtulmak istemeleri.
İşin içine 'ne pahasına olursa olsun' gibi bir cümle girince, doğal olarak yapılanın demokrasinin d'siyle bile bir ilişkisi kalmamaya başlıyor. Askeri darbe planı hazırlamayı, sağa sola bomba atmayı, yüksek yargı organlarına silahla saldırmayı, suikastlar planlamayı vs. demokrasiyle zaten nasıl bağdaştırabiliriz ki?

Amaç, 'AKP'den kurtulmak' olunca, kullanılan bütün araçlar da gerçek anlamlarını ve yerlerini kaybetmeye başlıyorlar.

Alın hukuku.

Cumhurbaşkanı seçimi sırasında 367 diye bir şey icat edildi. Neymiş, Cumhurbaşkanı seçmek için 'uzlaşma' gerekliymiş. Peki ama böyle bir gereklilik olsa Anayasa ikinci tur oylamadan sonra yeterli oy sayısını 276'ya düşürmezdi.

Hayır, maksat 'AKP'den kurtulmak' olunca, gözler bu amaçla bağlanınca, birdenbire hukuk ve Anayasa Mahkemesi ARAÇ haline geldi, neticede Genelkurmay'ın 'Bu seçimi iptal etmezseniz darbe yaparım' diye okunması gereken bildirisinin yarattığı baskı ortamıyla Anayasa Mahkemesi seçimi iptal etti, Türkiye'de parlamentoya karşı bir hukuk darbesi yapıldı.
Bu da altıncı darbeydi, 2001'den beri yaşadığımız.

Şimdi günün sorusu şu: AKP hakkında açılan kapatma davası yedinci bir darbeye dönüşecek mi? Anayasa Mahkemesi, 367 kararında olduğu gibi hukuku araçsallaştırmak isteyenlerin yanında mı yer alacak, yoksa ancak hukuk yoluyla özgür ve demokratik bir ülke olacağımızın bilinciyle mi hareket edecek?

Çoğu gözlemciye göre yakın geçmişinde 367 gibi bir karar bulunan Anayasa Mahkemesi bu kez de aynı şekilde davranacak, demokrasi ve özgürlüklerin aleyhine, 'Ne pahasına olursa olsun AKP'den kurtulmak lazım' diyenlerin lehine bir karar alacak.

Eğer Anayasa Mahkemesi öyle bir karar alır ve AKP'yi kapatırsa, bu geçmişte yaşanan bütün ama bütün darbelerden çok farklı bir darbe olacaktır, çünkü bu kez darbe hukuk yoluyla yapılmış olacak, hukuk özgürleşmenin değil özgürlüklerin daraltılmasının bir aracı haline gelmiş olacaktır.

Elbette 27 Mayıs da, 12 Mart da, 12 Eylül de, 28 Şubat da Türk demokrasisine zarar verdi. Ama bu kez oluşacak zararı geçmiş darbelerle kıyaslamak mümkün olmayacaktır. Çünkü geçmiş darbelerin her birinden sonra, belli bir zaman içinde bir çeşit demokrasi geri geldi. Oysa bu sefer, Batı'daki anlamıyla demokrasi hiçbir zaman gelmeyebilir veya bunun için ülkemizin çok büyük bir bedel ödemesi gerekebilir.
Beklenen son darbenin vahameti bu işte. BİTTİ...

Başkanlığa bildirildi mi bu durum peki?

Bizim istediğimiz zaten ne konuştuğu değil, zaten bilemeyiz. Sadece konuşmuş mu konuşmamış mı? Ben komisyon Başkanı olarak o zamanki Telekom'un bağlı olduğu Ulaştırma Bakanı'na yazı yazdım. Dedim ki, “Bu bilgilerin komisyona gönderilmesini, ayrıca bu bilgileri komisyona göndermeyerek kanuna aykırı davranış sergileyen Telekom görevlileri hakkında görevlerini kötüye kullandıkları için gerekli idari soruşturmanın yapılmasını saygılarımla rica ederim.' Bu yazıya bugüne kadar bir cevap alınmadı. Yetinmedim, aynı gün ve aynı tarihle Ankara Cumhuriyet Başsavcılığı'na ilgililer hakkında görevlerini kötüye kullandıkları gerekçesiyle haklarında gerekli soruşturmanın yapılması talebiyle suç duyurusunda bulundum. Ankara Cumhuriyet Başsavcılığı takipsizlik kararı verdi. Ulaştırma Bakanlığı hiç cevap vermedi. Telekom'un cevabında da böyle bir durum var. İstenen bilgilerin ancak mahkeme kararıyla verilebileceği belirtiliyor, yani mahkemeye verin diyorlar. Bu durumda komisyonun ne manası var.

HANGİ BİLGİYİ İSTESEN ‘DEVLET SIRRI'

Bir takım kayıp silahlar var biliyorsunuz. Soruyoruz, ‘Devlet sırrı' diyorlar. Yani önce asker sonradan emniyete geçen bir görevliye soruyoruz, bunu söylüyor. Devlet sırrı nerde başlıyor, kim bilecek devlet sırrını? TBMM'den saklanan bir devlet sırrı olabilir mi? En gizli bilgileri bile icabında gizli oturum yapar, kapalı oturum yapar öğrenir. Öğrenmek zorunda. Gerçi ben şimdiye kadar bir çok gizli oturumda bulundum. Hiçbir gizli bilgi de verilmedi o da ayrı bir konu. İstediği gibi bilgiler veriyor.

DAHA KAÇ BOMBA VAR ERGENEKONCULARDA?

-Ergenekoncularda çıkan el bombaları ve sayısız silahlar var mesela, onların da kaynağı belirlenemiyor?

Bakın yine orijinal bir bilgi vereyim: Bugün mesela MKE ürünü birçok bombalar var. Bunun gibi binlercesi var belki. Bunlar sorulmuş mu? Kim yapmış, bunlar sadece ortaya çıkanlar yani. Geçenlerde Jitem'ci albayın evinde yine kaç tane bomba çıktığı ifade ediliyor. Bunlar soruşturulmuş mu, MKE kaç bomba üretmiş, kimlere gitmiş, kaç tanesi orduda, kaç tanesi kayıp. Sadece ortaya çıktıkça haberimiz oluyor. Ama bunlar nerden alınmış, kimden alınmış, sonuç yok.

YEŞİL'İN TÜRKİYEDEKİ BANKALARDA SERVETİ VARDI

Yine çok orijinal bir durum. Yeşil var biliyorsunuz. İcraatlarından tanıyoruz, görmedim ben onu. O zamanlar bir basında röportajı çıktı tam sayfa. Bir takım şeyler anlatıyor. Muhabir soruyor, ‘Bankalarda sizin çok paranız var.' ‘Doğru, var' diyor. ‘Benim çok param var bankalarda, ben şimdi bankaya gitsem, büyük bir para çekecek olsam, şüphelenirler. Hemen ya ihbar eder ya da soruştururlar' diyor. ‘Diyelim ki ben parayı aldım, bunu yedirirler mi bana' diyor. Yani bu parada bir çok kişinin payına işaret ediyor. ‘Yedirmezler' diyor.

-Yani para bir grubun, sadece bir kişinin değil…

Tabi, herkesin yerine ve konumuna göre bir payı var o parada. Biz bunun üzerine o zaman Türkiye'de ne kadar banka varsa yazı yazdık. Dedik ki, ‘İsmi Ahmet Demir, kod adı Yeşil, Sakallı, Hacı gibi lakapları da var, bu isimlerle ilgili bankanız nezdinde her hangi bir hesap açılmış mıdır? Açılmışsa bu hesapların durumu nedir?' Bazı bankalardan ‘bu isimle ilgili her hangi bir hesap yoktur' yazısı geldi. Bir bankadan da bu isimde bir hesap ve para vardır diye geldi. Bir kamu bankasıydı yanlış hatırlamıyorsam ve meblağ yüksekti. Bazı bankalar da ‘bu gizlidir, ticari sırdır, bu konuda bir bilgi vermemiz mümkün değildir' diye cevap gönderdi. Bir terör örgütü mensubunun bankalardaki parasını Türkiye'nin en yüce kurumunun bünyesindeki komisyona bildirmiyor.

TBMM iç tüzüğünde ‘devlet sırları ve ticari sırlar araştırma kapsamı dışındadır' deniyor. Sen onları araştıramazsın diyor. Demek ki biz görevimizi biraz aşmışız.

-Bu kişi bir gazeteciye konuşuyor ama komisyona konuşmuyor. Hayır mesele daha derin, yani bir banka diyor ki ‘tamam var böyle bir hesap', bir tanesi de ‘veremem ben' diyor. Böyle bir şey olur mu, o zaman öteki suç işlemiş oluyor.

-Bu hesaplara devlet el koyamıyor mu peki?

Koyabilir tabi ki. Terör örgütünün, terör örgütü mensubunun ya da her hangi birinin. Yani Türkiye'de kara para yok mu?

Efendim bir de Yeşil aranan birisi. Devletten de maaş alıyor, gazetelere röportaj veriyor.
İsmi ve yaşantısı ile ilgili çeşitli şeyler söylendi. Ancak ne olduğu tabi muamma. Şimdi şöyle bir şey var, Susurluk ayrı, Ergenekon ayrı diye bir şey yok. Bu sadece Susurluk olayı Susurluk'ta meydana geldiği için adı öyle olmuştur. Gayri meşru ve suç olan her şey Susurluk'ta var, Ergenekon'da da var. Veli küçük orda da var burada da var. Sami Hoştan orda da var burada da var.

BEDRİ İNCE TAHTACI SUİKASTA KURBAN GİTTİ

-Susurluk'la ilgili sizin de dava arkadaşınız, rahmetli Bedri İnce Tahtacı, suikasta kurban gitti deniyor. Sizin kanaatiniz nedir bu konuda?

Benim kanaatim de o yönde. Çünkü ben olay yerine olaydan sonra gittim, baktım, orada bir kaza meydana gelmesi… Aslında biz beraber gidecektik. Almanya'da bir toplantıya davet ettiler bizi. Beraber gidecektik. O benden 10-15 dakika evvel çıkmış evden. Uçak biletlerimiz aynıydı ama o önceden İstanbul'a gitme kararı almıştı. Orada bir birimizle bir araya gelip gidecektik. Aynı apartmanda oturuyoruz, arabalarımız aynı garajda. Ben kazanın olduğunu gördüm ama onun olduğunu bilmiyordum. Uçağa yetişeceğim diye biraz da acele ettim yolda durmadım. Kalabalık vardı orada, sabahtı ve ortalık aydınlıktı. Arabanın sürat yapması da mümkün değildi. Viraj falan yok. Kavşağa gelince çok süratli de olamaz. Sürat yapmak mümkün değil çünkü kavşağı geçmiş. Böyle bir sürat de yok, hava yağışlı değil. Arabayı inceledim, önünde çarpma falan yok. Paramparça olması lazım. Arabası BMW. Yandan vurmuşlar. Sonra bir bilgi geldi, it kapanı diye bir kapan kurmuşlar. Ama tabi bunun için bir şahit yok. Bu bilgi bir siyasiden geldi. Böyle bir bilgi var diye. Çarpan araba da yok. Çok süratli olduğunu da kabul etsek, yani ağaca çarpmış, o zaman ağaç devrilirdi. Bu durumda şu doğrulanmış oluyor ki, birisi sıkıştırmış bunu. Bu it kapanı dedikleri olay bu şekilde.

-Size yönelik tehditler oldu mu o dönemde?

Her türlü tehdit oldu da adam açıp isim söylemez. O dönemde belki de emniyet istihbarat dinliyordu telefonları bilemeyiz bunu.

-Yeteri kadar hükümetten destek bulabiliyor muydunuz komisyon olarak? Müspet bir destek kimseden görmedik. Çok ciddiye alındığını söyleyemem.

Bütün olaylar Veli Küçük üzerinde yoğunlaşıyor gördüğümüz kadarıyla.
Susurluk'ta da iki üç kişinin üzerinde kaldı bu iş nihayetinde. İşte hayatta kalanlardan Korkut Eken, İbrahim Şahin.

-Ergenekon iddianamesinde Çatlı'nın kaza anında ölmediğine dair bazı bilgiler yer aldı. Kazadan sonra boynunun kırılarak öldürüldüğünden söz ediliyor.

Hayır, Çatlı kazada ölüyor ancak şurası söylenebilir, o bir kaza değildi bir suikasttı. Sonradan gelen bir takım bilgi ve belgelerde Mercedes'in direksiyonunun uzaktan kumanda ile kilitlendiği, kazanın kaçınılmaz olduğu, yani kamyona denk geldiği, çünkü kamyon olmasa direksiyon kilitlendiği için başka bir şekilde kaza olacak.

ERGENEKON SORUŞTURMASI 28 ŞUBAT'A DA UZANMALI

-Siz o dönemde hükümetin bakanı değildiniz ama iktidar partinin milletvekilleri arasındaydınız. Ekonomik bakımdan hükümet iyi bir ivme kazanmıştı. Bunu nasıl değerlendiriyorsunuz? Bu müdahaleler olmasaydı bugün Türkiye çok daha farklı olacaktı. Özellikle o dönemde çok müdahaleler var.

Şimdi ben umut ediyorum, şimdi Ayışığı, Sarıkız, Eldiven gibi bir takım ihtilal girişimlerinden söz edildi. Generaller bunlardan ötürü suçlanıyorlar. Peki 28 Şubat'ta yapılan neydi? Orada da Çalışma Grubu diye illegal bir örgüt kurup, ihtilal hazırlığı yapmışlar. Darbe yapılamamış ama post modern darbe yaptık diye yetkili bir takım kişilerin açıklamaları var. Peki darbe yapmak meşru bir şey mi? Neden yargılanmıyorlar. Burada daha yapılmış bir şey de yok, sadece projesi var. Eyleme tam geçilememiş. Ötekinde eyleme geçilmiş ve olmuş. Sonra ne olmuş, ülke soyulmuş, ne kadar ekonomik kriz yaşadıysak o dönemin eseridir. Bankaları soyulmuş devletin. Bankalara nasıl el konulduğu da bugünkü Ergenekon iddianamesinde ortaya çıkıyor. Esas Ergenekon da budur. Bu de Ergenekon'un bir yönü. Bugünkü Ergenekon'un ana görevi nedir, AK Parti hükümetini yıkıp kendi istedikleri bir hükümeti kurmak. 28 Şubat'ın hedefi neydi, Refah-Yol hükümetini yıkmak ve yerine talancı bir hükümet kurmak. Peki bugün Ergenekon'cu olmakla suçlananlar başarılı oldular mı, olamadılar ama yargılanıyorlar. 28 Şubatçılar başarılı oldular mı, oldular, hükümeti de yıktılar, devirdiler, post modern darbeyi de yaptılar. İstedikleri bir hükümet de kurdular. Peki bunlar yargılanmayacak mı? Bunların yaptığının hesabı sorulmayacak mı? Soruşturmanın mutlaka bu tarafa doğru gitmesi lazım. Yapmazlarsa bana göre soruşturma eksik kalır.

-O dönemde Demirel de aktif rol oynamıştı… Yani kim varsa, bu işin aktörleri soruşturulacak. İşin özü bu.

-O dönemde siz her iki liderle de çalıştınız. Sayın Erbakan'la da, Sayın Erdoğan'la da. İki farklı olayda iki liderin tavırları ile ilgili yorumlar yapılıyor… Mesela Dolmabahçe görüşmesi, Erbakan Hoca'nın Susurluk'u "fasa fiso" olarak nitelendirmesi…

Tabi çeşitli yorumlar yapılabilir. Bunu iyiye de kötüye de yorumlayabilirsiniz. Görüşme yeri o kadar önemli değil. Ne görüştükleri önemli. Bunu herkese açıklamak mecburiyetinde. Spekülasyonları engellemek babında. Açıklanmazsa herkes kendine göre bir yorum getirebilir.

TÜRKİYE NORMALLEŞİYOR MU?

-Türkiye'nin normalleşme yolunda ciddi adımlar attığını düşünüyor musunuz?

Ben çok büyük bir yol alındığı kanaatinde değilim. Bu dönemde de bir takım emekli, görevli askerlerin içinde bulunduğu projeler yapılmış. İhtilal projeleri, e-muhtıralar var. Köşk seçimi sürecindeki olaylar var. Bir şey çok konuşuluyor ancak temelde yapılamıyorsa, mesela en basitinden askeri harcamaların denetim altına alınması. Bu kadar zor mu yani? Demek ki çok zor. Yapılamıyor. Güç yetmiyor. Siyasi iktidarın bunu yapması lazım. 1960'tanh önce böyleydi. Demek ki yapılabiliyor. Şemdinli'deki tutumlar ortada.



ERGENEKON'UN 1 NUMARASI DIŞARIDA

Ergenekon soruşturmasındaki kararlı tutumu nasıl değerlendiriyorsunuz?

Tabi savcı özveriyle çalışıyor. Küçümsemek için söylemiyorum ama az önce söylediğim konuların da soruşturmaya dahil edilmesi gerekiyor. Çünkü bunlar Ergenekon'un dışında olaylar değil. İkincisi gereksiz bazı bilgiler de iddianameyi girmiş, bir takım çevrelere bu işi sulandırma imkanı verdi. Bazı şeyler magazinleştirildi ve işin içinden çıkılmaz bir hal aldı. İşin üzerine cesur bir şekilde gitmek lazım ama iş biraz dağıtılmış. İşin ucu kaçmış gibi bir durum var. Bir organizasyon var. Yönetimi de belli ama lideri belli değil. Benim de tahmin ettiğim isimler var birkaç tane. Ama belgelere bakmak lazım. Savcının bunu belirlemesi lazım. Eruygur ve Tolon paşalar var… Onlar da değil, dolayısıyla 1 numara dışarıda. Onlar da değil. Bir numara dışarıda.

-Siz Refah Partisi dönemini de AK Parti'nin iktidar dönemini de yaşadınız. Türkiye'de şöyle bir kanaat var. Henüz güç yetirilemiyor mu yoksa gerçekten bu camia gücünün farkında mı değil? Gücü yerinde de bi kompleks mi var. Halk üstüne düşeni yapmış ama beklentileri yerine getirilememiş. Erbakan Hoca gerekli iradeyi göstermedi denildi o dönem için...

Türkiye normalleşmedi. Türkiye'de tam bir demokrasi anlayışı yerleşmedi. Hangi parti olursa olsun bir lider hegemonyası var, hepsi de diktatör gibi yönetiyor. Bunun etkisi var. Tamamen iş ranta dönüştü.

İNANANLAR BASKI GÖRÜYOR

-Bazı tezatlar yaşanıyor günümüzde. Örneğin malum bir gazetede yersiz ve yalan da olsa bir imamla ilgili iftira haberi yayınlandığında o imam hemen açığa alınıyor. Ama toplumumuzla alakası olmayan kesimlere baktığımızda onlara güvenceler veriliyor. Kimse de eleştirmiyor. Yani ne olacak? Eşcinsellere toplantılarına katılıp teminat vermek…

İnanan insanlar üzerindeki baskılar kalkmış değil ve inanan insanlar sıkıntılı. Başörtüsünden tut sosyal hayattaki diğer argümanlara kadar. Öğrenim özgürlüğünden tut sosyal yaşantısına kadar her alanda baskılar var. Esas mahalle baskısı inanan kesim üzerindedir. Azgın laikler inanan insanlar üzerinde baskı kurmaya çalışıyorlar. Azınlık olmalarına rağmen.

SOL BU GİDİŞLE ADAM OLAMAZ

-Abdüllatif Şener'in çıkışını nasıl değerlendiriyorsunuz?

Görelim tüzüğünü, görmeden bir şey söyleyemem. Ben parti kuracağım demiştir ve orda kaldı. Bir muhalefet boşluğu var Türkiye'de. Sol hiçbir zaman alternatif olmaz Türkiye'de. Bu düşünce ve gidişatla mümkün değil. İşin doğası bu. Sol mantıkla bunun olması mümkün değil. Kendini Ergenekon'un avukatı yerine koyuyor. Milletin temel değerlerine düşmanlıktan başka bir şey yaptıkları yok. Bu milletin kahir ekseriyeti de Müslüman ve inançlı olduğuna göre, ona muhalefet edenler tarih boyunca varlık gösteremediler.

Yener Dönmez/Rıfat Yörük-habervaktim.com