İSLAM'DAN ÖNCE NASILDILAR? (ÜZÜLMESİ GARANTİ)

İSLAMDAN ÖNCE NASILDILAR, SONRA NASIL OLDULAR?

" İslâm, insanları, renkleri,

şöhretleri ve servetleri ile değer-

lendiren bâtıl itikad ve âdetleri

kırıp parçalamış, yerine "en Şe-

refli insan, en büyük ve en muh-

terem insan, Allah'tan en çok kor-

kan insandır." hükmünü koymuştur."

Bir şeyin iyilik ve kötülüğü, eğrilik ve doğrulu-

ğu, neticelerine bakınca daha iyi anlaşıldığına göre,

şimdi burada İslâmdan evvel ve İslâmdan sonrasına

ait iki netice görecek ve hükmünüzü ondan sonra da-

ha kat'i olarak vereceksiniz.

İslâm güneşi kalb ve vicdanları henüz aydınlat-

mamışken, Mekke müşriklerinden biri, günlük ha-

yatlarından bir safhayı şöyle anlatıyordu

" - Ok ve kılıncımı takınarak, deve ve koyun sü-

rüleri yağmacılığına giden kafileye ben de katılmış-

tım. Fakat hücum ettiğimiz sürülerin adamları biz-

den daha baskın çıkarak çölde peşimize düştüler; bu

kovalamaca sırasında arkadaşlarımızdan beş kişiyi,

arkalarından iki omuz aralarına isabet ettirdikleri ok-

larla öldürdüler. Biz de Mekke'ye dönüp mukabil ola-

rak attığımız okların hedeflerine neden isabet etme-

diğini konuşmaya başladık. Hücum sırasında yanımı-

za aldığımız putların da yardımını göremeyişimiz, ca-

nımızı iyiden iyiye sıkmıştı.

Daha evvelki baskınlarda ölen amcamın bir kız

çocuğu yanımda büyüyordu; hemen gidip onu getir-

dim. Kumlu çöldeki hurma ağacına iyice bağladıktan

sonra, karşısına geçerek vücuduna doğru ok atışı ta-

limine başladık. Müslümanlıktan evvel öksüz çocuk-

Iarı ok atışı taliminde hedef olarak kullanmak âdet ol-

duğundan, ne kadar ok atmışsam hiç birini istediğim

yere isabet ettirememiş ve o gün putların şansımızı

bağladığına inanmıştım.

Bir gün sonra tekrar geldiğimiz zaman, ağaçta

bağlı duran amcamın kızının aldığı yaralardan henüz

ölmemiş olduğunu görünce, tam hedefine isabet et-

tirdiğim ilk oku yine ben atmış ve o gün ilâhların yağ-

macılığa müsaade ettiğine inanarak, tekrar sürülerin

otladığı yaylalara doğru yola çıkmıştık! "

Aziz okuyucu, şu ifşaat ve i'tiraflar, İslâmdan ev-

velki insanların düştüğü içtimai ve ahlâkî sefaleti,

bütün fecaatiyle ortaya koymaktadır.

Şimdi bir de İslâm güneşi ufuklarda parlayarak,

o katı kalbleri aydınlatıp, vicdanları merhamet ve şef-

katle doldurduktan soma, insanların nasıl bir vicda-

nî hassasiyet kazandıklarını inceleyelim, İslâmiyet

sayesinde nasıl bir halet-i ruhiyeye kavuştuklarını

dinleyelim. Hz. Ebû Zer şöyle anlatır:

" - Bir gün Bilâl ile sohbet ediyorduk. (R.A.)

Her nedense konuştuğumuz, mes'elede ağız mü-

nakaşasına başladık. Bilâl'in anası Habeşli bir siyah

kadın olduğundan, bu meseleye senin aklın ermez si-

yah kadının oğlu, dedim. Renginin siyahlığından dola-

yı ayıplamış olduğum Bilâl, çok üzülmüştü. Söyledik-

lerimi gidip şikâyet yollu Resulüllah'a anlatmış. Bir

adam gelerek : Seni Resûlüllah çağırıyor, dedi; hemen

huzuruna çıktığım Resûlüllah, bana:

" - Renginin siyahlığından dolayı Bilâl'i ayıplaya-

rak (siyah kadının oğlu) demişsin, doğru mu? dedi.

Ben ise utancımdan hep yere bakıyor, cevap ver-

meye muktedir olamıyordum.

Resûlüllah devamla buyurdu ki:

- Demek sende İslâmdan evvelki cehâlet günle-

rinden kalma değer ölçüleri ve âdetleri var. Halbuki

İslâm, insanları renkleri, şöhret ve servetleri ile de-

ğerlendiren o bâtıl itikad ve âdetleri kırıp parçaladık-

tan sonra yerine: "En şerefli insan, en büyük ve en

muhterem insan, Allahtan en çok korkan insandır;

dinine sımsıkı sarılan şuurlu müslümandır" hükmü-

nü vaz'etti. "Riyasız, ihlâslı bir müslüman olduktan

sonra, renginin siyahlığından dolayı bir mü'min ayıp-

lanabilir mi?"

Aziz okuyucu, lûtfen dikkat buyurun!

İslâmın insan değerlendirmekteki değişmez ölçü-

sü işte budur.

Daha birkaç sene evvel öksüz çocukları ok talim-

lerinde canlı hedef olarak kullanmaktan çekinmeye-

cek kadar vahşette olan bu yerlerin sâkinleri, şimdi

Resûlüllahın bu kadarcık ikazından dolayı cevap ver-

me kudretini kaybedecek kadar anlayış ve haysiyete

sahip oluyorlar.

Fakat Ebu Zer bunu da kâfi görmüyor, (Siyah ka-

dının oğlu) diyerek hakir görmüş olduğu Bilâl-i Ha-

beşî'nin evinin eşiği üzerine yüzünü koyarak:

"- Hazret-i Bilâl'in mübârek ayakları bu kaba ve

anlayışsız Ebû Zer'in yüzüne basarak buradan geç-

medikçe, bu eşikten başımı kaldırmam" diyor.

Bu kadarcık bir hatadan dolayı duyduğu üzüntü

ve teessürün şiddetini, bu şekilde gidermek istiyor:

Sonra Bilâl geliyor. Ashabın ileri gelenleri araya gi-

riyorlar. (Bu yüzler çiğnenmeye değil, öpülmeye lâ-

yık) diyen Hz. Bilâl, hakkını helâl ettiğini söylüyor ve

ancak o zaman Ebu Zer yüzünü eşikten kaldırarak

Bilâl'le kucaklaşıyorlar.

Ahmed ŞAHİN