Mevsimler ve İnsanlar

Bu da abimin öğrencisine ait HARİKA bir şiir...

Mevsimleri benzetiyorum kendime...
Benim gibiler nedense...
Razıyım ölmeye her demde...
Fakat yaşlanınca ölmek varsa kaderimde, o zaman mevsimler benim biyografimdir işte...
İlkbaharda canlanır doğa, ben de böyle...
Gözlerimi açarım bahar çiçeği misali...
Her yer kıpır kıpır, gülümsüyor yüzüme...
Gençlik dönemim benziyor yaz mevsimine...
Renkler daha canlı baksam nereye...
Tozpembe her yer gençlikte de...
Birden biten gençliğe el salladım "elveda" diye...
Sonbahar geldi işte...
Saçlarım solmaya başladı, ağaçlar ile birlikte...
Hüzün çökmekte başladı yüreğime...
Çünkü sonum yaklaştı. Ve mevsimlerden kış...
Hayatımın son anlarıymış...
Saçlarıma düştüğü gibi doğaya da beyazlar düşmüştür. Her yer bembeyaz artık...
Tıpkı kefenim gibi...
Dönüp arkada bıraktığım ömre bakıyorum. Ve kendime bakıp ağlıyorum...
Nerede ve nasıl, hangi ay ya da mevsimde olursak olalım bizi bekleyen bir son var. Hiç bir zaman da, hiç kimse bu "sonu " sonlandıramayacak.

Elif BİLGE

hocam gerçekten güzel bir şiirmiş
hocam abinizde mi öğretmenmiş çok şaşırdım
din öğretmeni olabilir mi acaba?

hayatımıza bi göz gezdirmemiz için bizi teşvik eden bir şiir, bence çok güzel bir şiir ..ben çok beğendim.

Çok süper bir şiir bu.Bu şiiri yazan kişi kaç yaşında acaba,eğer benizmle aynı yaşta ya da benden küçükse vay halime...!....

o da 7. sınıf öğrencisi Büşra...

hocam bize siz mi söyleiştiniz 7. sınıf olduğunu

Hım..Anladım kendimi çokk geliştirmem lazım...

aslında büşra aranızda pek fark olduğunu düşünmüyorum çünkü ikinizde konuları farklı yönden düşünüyorsunuz bu da şiirleri çok farklı yapıyor
bence

Hım teşekkür ederim fatma.Ama ben yine de kendimi geliştirmek için başkalarıyla kendimi kıyaslamak zorundayım(gerçi kıyaslanmayı hiç sevmem ama bu sefer ben kendimi kıyaslıyorum)